De prinses en de muiltjes

Passie

Naast inspirator bij Stappen naar Werk, ben ik ook register-arbeidsdeskundige bij Becx Arbeidsdeskundig Advies. Onlangs had ik als arbeidsdeskundige een afspraak bij een vleesverwerkingsbedrijf.En juist daar kwam ik iemand tegen die het heeft. Veel plezier in zijn werk, werk wat zijn passie is, waarover hij geïnspireerd praat en het bedrijf zijn familie noemt.

 

Vlees

Oké, de oorzaak was natuurlijk niet prettig, hij had een langdurig arbeidsongeschikte medewerker, maar tijdens de rondleiding hing ik aan zijn lippen. Hoe interessant kan vleesverwerking zijn? Normaal gesproken zou je het werk inhoudelijk zo gezien hebben, maar deze jongeman maakte het boeiend.

 

Muiltjes en mondkapje

Nadat ik me eerst diende te verdiepen in de hygiëneregels, moesten oorbellen, horloge en ringen uit. Ik kreeg ik een one-size-fits-all witte jas aan en een haarnetje wat al mijn krullen moest bedekken. Toen dacht ik nog niet aan de prinses. De witte jas was geen galajurk, en het haarnetje geen kroon. Dat veranderde toen we de productieruimte in gingen, en ik met mijn hakken (ik wil op het werk toch altijd wat groter lijken) over de gladde vloer probeerde rechtop te blijven staan. Ik kreeg van mijn gesprekspartner plastic schoentjes aan over mijn hakken. Ik moest me staande houden, met de benen om de beurt omhoog, zodat hij de schoentjes bij mij kon aantrekken. Omdat het zo megaglad was, en ik op de plastic schoentjes om mijn hakken heen zoveel moeite moest doen om rechtop te blijven tijdens de rondleiding, kreeg ik steeds meer het idee dat ik de prinses was die zich al voortschrijdend begaf op de werkvloer met de muiltjes die de prins bij me had aangetrokken. Overigens had hij ook een mondkapje voor vanwege zijn (minimale) baardgroei, dus we zagen er beiden behoorlijk steriel uit.

 

Vierkante meter

Door zijn inspirerende verhaal vond ik het zelfs niet ongemakkelijk dat we opeens een paar meter boven de grond in een afgesloten vierkante meter samen stonden te kijken naar een machine, hoe deze schoongemaakt diende te worden. Wat een passie voor zijn werk, geweldig.

 

Hoe verder?

Omdat ik geen horloge aan mocht, had ik totaal geen besef van tijd. Totdat mijn maag begon te rommelen en ik me afvroeg of we echt al zo lang in die fabriekshal waren. Hij bracht me terug naar de directiekamer, waar ik weer kon beschikken over mijn spullen. De klok gaf 12 uur aan, toevallig dezelfde tijd als in het sprookje van de muiltjes?

 

Miranda Becx

Stappen Naar Werk

Altijd op zoek naar de baan van je dromen